.jpg)
Ja to proszę Państwa mam bardzo filmowe życie. Wstaję za piętnaście ósma (latem to już widno), ubieram się i w dresach (Ugly Betty) wychodzę z psem na dwór. Jestem Maggie a mój pies z wyprostowanym jak strzała ogonem - Darylem. I tak kroczymy przez łąki i knieje, w miejskiej dżungli zwane chodnikami, mijając prowadzonych przez czworonogów sąsiadów - zombie (The Walking Dead). Zbudźcie mnie godzinę wcześniej, a będę jedną z nich.
Do południa jestem Schmidtem z New Girl. Po tym, jak podbiłam internety postacią ChPD nikt mi w to nie uwierzy, ale wzorowa ze mnie pedantka - zanim zasiądę do pracy, muszę mieć absolutny porządek dokoła. Co innego gotowanie (Peggy Bundy) (Desperate Housewives).
Po południu mierzę się na klatce z wrogiem - dziadkiem, który wjeżdża rowerem w matki z dziećmi i odkręca klamki od okien (Świat według Kiepskich). Nigdy też nie wiem czy w mojej skrzynce nie czai się jakaś niespodzianka (Jackass). I w końcu ruszam w miasto. Jeśli komunikacją miejską, zamieniam się w waleczną Naevię (Spartacus), może i nie leje się tu krew, ale pot i owszem. Zdarza się, że zahaczam o pocztę (LOST), knajpę (Girls) albo sklepy (Gossip Girl).
Wieczorem, kiedy dopada mnie znój dnia codziennego, w zależności od tego czy mam ochotę zmienić tożsamość czy zakląć siarczyście, jestem zbuntowaną córką Brody'ego (Homeland) lub Debrą Morgan (Dexter). Bywam i troskliwą matką dla Elvisa (trochę Doctor Quinn) trochę Hanka Mostowiak (M jak miłość).
I idę spać.